Varen en … varen

Na Wanaka rijden we door naar Queenstown. Een mooie rit over een pas waar het ineens gaat sneeuwen en het erg koud is. Queenstown is een kleine stad waar een aantal rugbyteams ingekwartierd zitten. Tegenover ons hostel zit het team van Roemenië en vanuit onze kamer kunnen we hun training goed volgen. Overal om ons heen zijn besneeuwde bergen en het heeft ’s nachts flink gevroren. Het plaatsje ligt aan een prachtig meer en we gaan een boottocht maken met een stoomschip uit 1912. Het is een prachtige boot die al ligt te roken als we aankomen. Het is een oud passagiersschip en met veel hout en koper. Je kunt van bovenaf in de machinekamer kijken en daar wordt druk met kolen geschept. De tocht gaat over het meer naar een boerderij waar we aanleggen. De boer en zijn bordercollie staan ons al op te wachten en we krijgen een rondleiding over het bedrijf. Ze hebben hier Merino schapen die de wol leveren voor het merk Icebreaker waar ik toevallig net die dag een lange onderbroek van aan heb. We krijgen ook een demonstratie te zien met de bordercollie en een paar schapen en er wordt een schaap geschoren. Daarna staat er een high tea voor ons klaar in de prachtige oude boerderij en dan varen we weer terug.

De volgende dag zitten we weer om negen uur in de auto. Het schiet niet op. Na een uur hebben we nog maar 40 km gereden! Dat komt niet door de sneeuw die er vannacht is gevallen (die ligt alleen op de berg), maar omdat het zo mooi is en we elk ogenblik stoppen. We zijn net van plan om eens even flink door te gaan rijden als we lang het plaatsje Kingston komen, waar ’s zomers een stoomtrein rijdt. Toch maar weer gezwicht en even gaan kijken.
Om half één zijn we in Manapouri waar we even binnenlopen bij het kantoor van de bootmaatschappij. En daar hebben ze een winteraanbieding voor een overnight cruise door Doubtful Sound. We waren het niet van plan, maar dit klinkt toch wel erg leuk en redelijk betaalbaar. We eten een boterham in de auto en denken erover na … je bent maar (voorlopig in ieder geval) één keer in Nieuw-Zeeland en rood staan we toch al … dus we doen het gewoon!
De volgende morgen melden we ons om half twaalf bij het kantoor. We stappen op een snelle boot die ons in een uur naar een plaats brengt waar een bus klaarstaat die ons naar het begin van het fjord brengt. We moeten hier een stuk over land. Het is drie kwartier met de bus over de berg met aardig wat sneeuw. Daar ligt een prachtige boot klaar. We worden ontvangen door negen man/vrouw personeel, krijgen de veiligheidsinstructies en krijgen een hut toegewezen. We hebben natuurlijk de goedkoopste hut genomen, die we delen met twee andere mensen, maar omdat het niet vol is - er zijn maar 31 mensen aanboord terwijl er plek is voor 70 - hebben we de hut voor ons samen. Als we geïnstalleerd zijn, staat er thee met muffins klaar. We kijken onze ogen uit. Het is zo mooi! En behalve het geluid van de motor is hier helemaal niets te horen of te zien van menselijke activiteit. Alleen maar prachtige natuur. Om een uur of vier ligt de boot stil en mogen we kayakken of een tochtje maken met een motorboot en een natuurgids. Wij kiezen voor kayakken. Ook weer geweldig omdat we een zeeleeuw tegen komen die net een vis heeft gevangen en probeert hem naar binnen te krijgen. We kunnen hem op ongeveer vier meter afstand zien tobben met die grote vis. Na een uurtje peddelen gaan we weer aan boord; het grote schip is met ons meegevaren zodat we niet tegen de wind in terug hoeven te peddelen. De liefhebbers mogen nu zwemmen. Het water is acht (!) graden. Jan waagt een duik, maar deze keer maak ik de foto’s wel!. Om op te warmen staat er na afloop een heerlijke soep klaar. We zijn ondertussen bijna aan het begin van het fjord en de golven worden echt hoog. De boot gaat in de luwte van een eilandje stilliggen, zodat we de zeeleeuwen op de rotsen kunnen zien. Dan naar binnen voor een heerlijk diner. Het is echt lekker! Een buffet met van alles en nog wat en daarna toetjes en daarna nog verschillende kazen. Jammer dat je niet alles kunt proeven want het is echt te veel. Na zo’n enerverende dag gaan we bijtijds naar bed.

We waren gewaarschuwd dat om zes uur de motoren gestart zouden worden, maar voor die tijd zijn we al wakker en we staan om zes uur met een kopje thee bij de kapitein op de brug. Hier hebben we het geluk om dolfijnen te zien. De zon zien we niet opkomen want het is bewolkt en miezerig, maar het geeft wel een aparte sfeer met al die laaghangende wolken. Om zeven uur zitten we weer aan een lekker ontbijtbuffet en liggen we even stil bij een eilandje waar normaal pinguïns zitten, maar die zijn er nu even niet.
Na een uur wordt ons gevraagd om niet meer te lopen en te praten. De motor en alle installaties gaan uit en we liggen tien minuten in alle stilte in het fjord. Wat apart, een bijzonder moment. Je hoort alleen de natuur. Een uurtje later, zijn we weer bij de bus en gaat alles in omgekeerde volgorde weer terug. Dit was echt geweldig!
We stappen in het autootje dat braaf staat te wachten en rijden naar Dunedin. Deze stad aan de oostkust is helemaal in de ban van de rugby. Omdat het stadion van Christchurch beschadigd is door de aardbeving worden hier nu de wedstrijden gespeeld. We vinden gelukkig wel snel een slaapplek, waar ze vanwege de World Cup bijna het dubbele voor vragen en lopen nog een rondje door de stad. Het is een mooie stad met veel oude gebouwen en kerken.

De volgende morgen rijden we al vroeg naar het schiereiland dat bij de stad hoort. Het is een heel mooi weggetje langs een baai helemaal naar het puntje waar … albatrossen broeden. Je kunt met een gids een wandeling naar de albatros-kolonie maken, maar daar hebben we helaas geen tijd voor. Wel bekijken we het bezoekerscentrum en lopen naar de kliffen waar een soort aalscholvers broeden en beneden op de rotsen zeeleeuwen liggen. We moeten echt nog een keer terug om alles hier goed te bekijken. Om half twaalf moeten we door gaan rijden want we moeten Christchurch vandaag nog zien te halen. Dat lukt! Om zes uur rijden we de stad in. Het eerste hostel is zo beschadigd door de aardbeving dat het onbewoonbaar is. Het tweede hostel is vol, maar het derde heeft gelukkig nog één bed en er kan een matras op de grond naast worden gelegd. Hier vragen ze vijfentachtig dollar voor! De (Argentijnse) eigenaresse vindt het denk ik ook een beetje duur en maakt er tachtig van. Daarna wordt het zeventig omdat er geen gordijn voor het raam hangt (dat is er gisteren afgevallen). De mensen zijn van hele goede wil hier.

De volgende dag is het triest weer, het regent en er hangt een grijze lucht. We wandelen door Christchurch en wat we zien is nog triester. De hele binnenstad is afgesloten en de meeste gebouwen hebben enorme schade opgelopen door de aardbevingen. Er zijn nog elke dag bevingen en als wij er rondlopen is er ook nog één. Dat horen we later pas, want zelf hebben we er niets van gemerkt. Als Jan ’s middags in een winkel loopt, valt er spontaan een glas van een schap, wat ook weer door een kleine beving wordt veroorzaakt. Er wordt ontzettend hard gewerkt om alles weer te herstellen, maar dat zal nog heel wat jaren duren.

Het is weer een lang verslag geworden, maar we maken ook heel wat mee.
De volgende stop is Sydney en daarna komen we echt naar huis.