Onderweg naar morgen en in Nieuw-Zeeland

Da’s raar: je vliegt ’s ochtends vanaf Papeete, je bent zes uur onderweg en toch kom je pas de volgende dag in Auckland aan. Dat is de schuld van de datumgrens, die even ten oosten van Nieuw-Zeeland loopt. In één klap loop je van twaalf uur achter op Nederland, tien uur vòòr op Nederland. In Auckland aangekomen, halen we ons Jucy (klinkt als juicy – sappig of you see – je ziet het) huurautootje, een felrode Daihatsu Sirion, op en rijden aan de in onze ogen verkeerde kant van de weg naar Els en Fred in Whangharei, zo’n 175 km naar het noorden. Het links rijden gaat redelijk voorspoedig, alleen worden bij elke bocht de ruiten gewist, want ook de richtingaanwijzer zit aan de “verkeerde” kant.

We logeren twee dagen bij hen en maken uitstapjes in de omgeving, ondermeer naar een heuvel in de buurt, met prachtig uitzicht op de vele baaien. We worden verwend met heerlijke ontbijten en lekker warm eten ’s avonds. De laatste avond “koken” wij en gaan we gezellig uit eten in een steengrill pub in de buurt. ’s Avonds bepalen we een globale route voor de drie weken die ons nog resten in Nieuw-Zeeland. We gaan nog wat verder naar het noorden, naar Waihia en daarna naar de west-kust van Northland, dat is de op één na noordelijkste regio van het Noordereiland (bent u daar nog?).

Onderweg naar Waihia bezoeken we een gloeiwurmengrot. Als de gids het licht uit doet, is het net alsof je op een heldere nacht de volledige sterrenhemel, compleet met melkweg boven je ziet verschijnen. In het nabij gelegen Wainogwat (“Wai” is Maori voor “water” en dat is Nieuw-Zeeland ruim voorhanden; wat bij ons de Nieuwe Waterweg heet, zou hier dus de Nieuwe Waiweg heten!) gaan we naar het treaty centre. Hier is in 1840 het verdrag tussen de Britten en de Maori-stammen getekend. En dat wordt nog elk jaar gevierd, o.a. met een tocht in de 35 m lange, uit één kauri-boom vervaardigde kano (waka), waar ze met z’n tachtigen tegelijk in zitten te peddelen. Dan steken we over naar Dargaville, aan de westkust. Dit is een aardig plaatsje, wat zo vernemen we later uit de LP, de kakura-hoofdstad van Nieuw-Zeeland is. Kakura’s (of iets wat daar qua naam op lijkt) zijn de grote rooie zoete aardappels, die zo weten we nu uit ervaring van binnen gelig zijn en goed smaken.

De volgende dag gaan we langs het Kauri-museum, even buiten Dargaville. We bezoeken het museum zelf niet want de entree is 25 dollar p.p. en heel erg veel tijd over hebben we niet. In deze streek groeien veel kauri-bomen en op veel plaatsen kun je uit kauri-hout gemaakte voorwerpen kopen. Hier wordt vaak oud kauri-hout voor gebruikt, afkomstig van bomen die tijdens een tsunami van pakweg 30000 jaar geleden zijn geveld en nu weer uit de moerassen worden gevist. Bij het Kauri-museum staan ook een oud kerkje, een postkantoor en een school, die alledrie nog in de oorspronkelijke staat zijn. We rijden weer verder naar het oosten en gaan langs de oostkust weer door naar het zuiden. Met een auto reizen is toch heel anders dan met openbaar vervoer. We hebben achter in de auto een doos met boodschappen staan en elke dag kunnen we uitgebreid ontbijten met brood, pindakaas, jam, muesli, enzovoort. Ook tussen de middag kunnen we zo picknicken. Aan de andere kant is het ook weer vermoeiend om elke dag alles weer in te moeten pakken en verder te reizen. We proberen wel om keuzes te maken, maar er is zoveel moois te zien hier. Onderweg stoppen we ook vaak om van een uitzicht te genieten of om schelpen te zoeken op een strand.

We zakken nog verder af naar het zuiden en komen aan in Rotorua. In het nabij gelegen Waimangu lopen we bijna een hele dag rond in een vulkanisch gebied. Geweldig om te zien, alles borrelt en rookt om je heen. Overal komt spontaan stoom uit de grond en door de verschillende stoffen die er verder nog bij vrijkomen ontstaan er meertjes in verschillende kleuren. Het enige nadeel is dat het af en toe verschrikkelijk stinkt. ‘s Avonds slapen we in een hostel met een privé hot pool. We zitten die avond met een rood hoofd in een bad met water van ruim 40 (!) graden. We gaan in ieder geval lekker warm naar bed. Het is hier ’s nachts soms weer heel koud en er is niet altijd verwarming op de kamer.

Omdat we er nog niet genoeg van kunnen krijgen gaan we de volgende dag naar thermaal wonderland Wai-o-tapu. Daar gaan we kijken naar de spuitende geiser Lady Knox. Daar zit een leuk verhaal achter: de geiser werd in 1886 ontdekt door gevangenen in een werkkamp bij de aanplant van een naaldbos. Na een wasbeurt in de chloridebron kwam tot verbazing van de gevangene de bron tot een geweldige uitbarsting. In 1903 was het de eer aan Lady Knox, een dochter van de toenmalig Gouverneur generaal Lord Ranfurly, om door middel van zeep de geiser te laten spuiten. Toevoeging van zeep vermindert de oppervlaktespanning van het water waardoor stoom en water vrij kunnen komen via een ventilatieschacht in de geiser. De duur van de uitbarsting hangt af van het waterpeil. Het waterreservoir van de geiser is ongeveer 27000 liter groot en met een vol reservoir duurt de eruptie ongeveer een uur. Het is een mooi gezicht om de geiser eerst te zien pruttelen en dan te zien spuiten. Er is genoeg tijd om foto’s te maken. Daarna lopen we verder over het terrein. Het is bijna niet te geloven wat je hier allemaal ziet. Er is een meer dat zo groen is als Jan zijn overhemd (en dat is heel groen!) en een ander met heel helder water met oranje randen. Verder borrelt en stoomt het hier ook overal.

Weer verder op weg naar het Zuidereiland overnachten we in Napier waar we de volgende morgen een wandeling maken langs de Art Deco gebouwen in deze plaats. Ook weer een speciaal verhaal: Napier staat te boek als één van de fraaiste Art Deco steden ter wereld. Dit heeft een treurige reden, want op 3 februari 1931verwoestte een zware aardbeving een groot deel van de steden Napier en Hastings. Al na drie minuten lag een groot gedeelte van de gebouwen in puin. In totaal kwamen daarbij 256 mensen om het leven. Binnen drie jaar werd Napier opnieuw opgebouwd, waarbij de architecten veel aandacht besteedde aan het consequent doorvoeren van de Art Deco stijl. De geometrische ornamenten en vormen waren symbolen van de moderne, sobere en van oude conventies bevrijde tijd. We overnachten die nacht in een hostel dat, hoe kan het ook anders, in een Art Deco gebouw zit. We rijden door naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Wellington is een leuke stad met het geweldig mooie en gratis museum Te Papa en een grote kerk op een heuvel. Helaas hebben we maar een paar uur de tijd en dus moeten we het meeste voor de volgende keer bewaren.

De volgende dag varen we naar Picton op het Zuidereiland. Dat is een mooie tocht door prachtige baaien en af en toe waan je in een Noors fjord (denk ik, want daar ben ik nog nooit geweest). Het weer is mooi, als je achter glas blijft. Aan dek waait het hard en is het koud, maar je hebt wel prachtige blauwe luchten met witte wolken. Eenmaal aan de overkant rijden we naar Havelock. Dit stadje is beroemd om zijn hele grote, felgroene mossels. Jan wil ze wel proberen, terwijl ik het bij een stuk kabeljauw hou. Ze smaken goed, maar van dichtbij zien ze er best wel eng uit! ’s Avonds slapen we in een oude school, waar lang geleden Nobelprijswinnaar Rutherford naar school ging. Het ziet er best leuk uit, maar in de kamer is het niet echt tropisch warm en de eveneens Arctische badkamer zit zo’n 30 meter verderop.

Een heel verslag deze keer, maar we liepen dan ook een beetje op de feiten achter. We zitten nu in een hostel vlak voor het Abel Tasman nationaal park en daar gaan we morgen een tocht met een "water-taxi" maken. Het kajakken leek ons toch een beetje te koud. Vandaag hebben we eindelijk de lang gezochte thermometer gekocht om te kijken of het ’s nachts vriest, want we hadden het weer koud vannacht.