Droog en nat: Salkantay-trek en Machu Picchu
Door: dianne en jan
Blijf op de hoogte en volg dianne
22 Juli 2011 | Peru, Nazca
We zijn weer terug van de Salkantay trek. Een vrij uitgebreid verslag deze keer, want je raakt er niet over uitgepraat. Op dag 1 vertrekken we om vijf uur ’s morgens met een bus om de rest van de groep op te halen: twee twintigers uit Engeland, twee dertigers uit Zwitserland die de afgelopen vijf maanden op de fiets door Zuid Amerika zijn getrokken, één bijna veertiger uit Argentinië en een dito Canadese. We rijden twee en een half uur en ontbijten in het dorpje Mollepata. Hier moeten we de bagage die op het paard moet, klaarzetten. Ons gezelschap bestaat verder uit vijf paardjes, een paardenman, kok Willy, koksmaatje Iban en gids Lino. We wandelen drie uur en komen op een plek waar de paardjes staan te grazen en de kok en z’n maat een heerlijke lunch hebben klaargemaakt met macaroni, verse groenten en thee toe. Daarna moeten we weer in de benen om het laatste stuk te lopen. We gaan steeds hoger en het wordt steeds zwaarder. Alle kleren gaan aan, inclusief de handschoenen en mutsen die we in Cuzco hebben gekocht. Op 3500 meter komen we aan op een plek waar de tentjes al zijn opgezet en de paarden staan te eten van de weinige sprietjes die er staan. De thee staat klaar met vers gebakken popcorn en koekjes. We dineren weer heerlijk en je snapt niet hoe de kok het voor mekaar krijgt om op één gasbrander voor twaalf man te koken. Het is wel apart om met je jas aan en je muts op aan tafel te zitten en daarna met alles aan (inclusief muts) naar bed te gaan. Vandaag 21 km berg op en berg af gelopen en dat is veel, zeg maar gerust erg veel.
Na een koude nacht gaan we de tweede dag vroeg op pad en klimmen naar de top op 4800 meter. We drinken al de hele week cocathee en hebben aanzienlijk minder last van de hoogte als de vorige keer. Geweldig om op de top als een echte bergbeklimmer op de foto te gaan. Daarna zakken we weer af tot 3200 meter. Onderweg gaan de meeste kleren weer uit. De knieën vinden het constant afdalen niet leuk, maar helaas voor hen hebben ze niks in te brengen. We eindigen in het tentenkamp, op 2900 meter. Vandaag hebben we 20 km gelopen. We dachten dat we vandaag konden douchen en dat kan inderdaad, maar het is erg primitief (een waterflesje met gaatjes erin aan een waterleiding) en hèèèl koud. We verleggen onze vuilgrens dus maar weer een beetje en trekken schone sokken aan, dat voelt ook al heel anders.
Na toch weer een koude nacht (we dachten dat het warmer zou zijn) komt de kok weer cocathee op bed brengen om zes uur. We krijgen na het ontbijt een snackpakketje mee met een appel, koekjes en snoepjes want we moeten vandaag ver lopen tot de lunch. Het is wel mooi op en neer langs de rivier en het is zo wonderlijk dat je nu met alleen een shirt aan in de jungle loopt met bananenbomen, koffiestruiken en mooie bloemen. Na de lunch, we hebben dan 18 km gelopen, nemen we afscheid van de paardenman (met zijn hoed op lijkt hij net een echte cowboy) en zijn paardjes. Alle bagage wordt op een busje geladen en we rijden naar een soort camping. Daar worden de tentjes opgezet terwijl wij met het busje naar een warmwaterbron worden gebracht waar we heerlijk warm en schoon worden. Samen met ongeveer honderd Peruanen in een groot warm bad met uitzicht op prachtige bergen zitten, doe je niet elke dag.
Eindelijk een warme nacht achter de rug zonder koude neus; het kamp is dan ook op “maar” 1600 meter. Vandaag niet zo’n leuke wandeldag, vind ik. We lopen langs een rivier over een weg en dat heb je na een kilometer wel gezien en dan moet je er nog acht. Het is ook erg warm en na elke bocht denk ik: nu gaan we in de schaduw lopen, maar nee. Tussen de middag nemen we afscheid van de kok en zijn koksmaatje, die de laatste lunch voor ons klaargemaakt hebben op het station. We zitten bijna op de rails te eten. Om drie uur stappen we op de trein die ons naar Aguas Calientes (Spaans voor warm water) brengt. Dit is het punt waarvandaan morgen de bus vertrekt naar Machu Picchu. We slapen vannacht in een hotel … in een bed … met warme douche … wat kan een mens daar gelukkig van worden! De gids moet koken vanavond en dat betekent dat we lekker in een restaurantje eten.
Op dag vijf moeten we vroeg op: om vijf uur, want dan kunnen we de zon op zien gaan in Machu Picchu. Helaas gooien twee dingen roet in het eten. Het regent en de organisatie is zo knullig dat we er niet op tijd zijn. Als er ooit nog eens iemand naar toe gaat: ga naar de wc aan het begin bij de kassa. Het is namelijk het enige toilet die je de komende vijf uur tegen komt en wildplassen is geen optie, want er staan overal camera’s. We krijgen, gehuld in plastic poncho’s (bedankt Yvonne, ze kwamen erg goed van pas) een rondleiding van Lino die uitgebreid verteld over deze Inca stad die niet door de Spanjaarden is ontdekt en dus nog vrijwel geheel intact is. Om tien uur zijn wij twee van de 200 gelukkigen die de berg mogen beklimmen om vandaar een prachtig uitzicht op Machu Picchu te hebben. Ook deze toegangscontrole is weer heel knullig en we staan wel een half uur in de rij, maar dan mogen we gaan klimmen. Omdat het nog steeds regent, is het glad en de groep die om zeven uur vanmorgen naar boven mocht komt nu naar beneden. Af en toe is het heel eng, want het is erg steil en hèèèl smal. Als we bijna boven zijn kunnen we een paar seconden de stad zien liggen en voor de rest is alles verstopt onder een dikke laag wolken. Het geeft wel een mystieke sfeer, maar het is toch jammer. De klim op zich is ook heel mooi, maar veel uitzicht hebben we niet. Terug de berg af is soms nog lastiger dan omhoog omdat de knieën zich nog goed herinneren hoe het de afgelopen dagen was. We komen toch veilig beneden en gaan met de bus en de trein terug naar Cuzco. Daar nemen we afscheid van iedereen en kijken terug op een geweldige belevenis. Iedereen die overlevingspakketten heeft meegegeven, heel erg bedankt. De repen en koeken zijn allemaal opgegaan want het kostte heel wat energie.
Jacqueline, we hebben ons de volgende dag heerlijk laten masseren voor een belachelijk lage prijs. Heerlijk voor de pijnlijke spiertjes, maar ik miste wel het gezellige geklets.
Na een koude nacht gaan we de tweede dag vroeg op pad en klimmen naar de top op 4800 meter. We drinken al de hele week cocathee en hebben aanzienlijk minder last van de hoogte als de vorige keer. Geweldig om op de top als een echte bergbeklimmer op de foto te gaan. Daarna zakken we weer af tot 3200 meter. Onderweg gaan de meeste kleren weer uit. De knieën vinden het constant afdalen niet leuk, maar helaas voor hen hebben ze niks in te brengen. We eindigen in het tentenkamp, op 2900 meter. Vandaag hebben we 20 km gelopen. We dachten dat we vandaag konden douchen en dat kan inderdaad, maar het is erg primitief (een waterflesje met gaatjes erin aan een waterleiding) en hèèèl koud. We verleggen onze vuilgrens dus maar weer een beetje en trekken schone sokken aan, dat voelt ook al heel anders.
Na toch weer een koude nacht (we dachten dat het warmer zou zijn) komt de kok weer cocathee op bed brengen om zes uur. We krijgen na het ontbijt een snackpakketje mee met een appel, koekjes en snoepjes want we moeten vandaag ver lopen tot de lunch. Het is wel mooi op en neer langs de rivier en het is zo wonderlijk dat je nu met alleen een shirt aan in de jungle loopt met bananenbomen, koffiestruiken en mooie bloemen. Na de lunch, we hebben dan 18 km gelopen, nemen we afscheid van de paardenman (met zijn hoed op lijkt hij net een echte cowboy) en zijn paardjes. Alle bagage wordt op een busje geladen en we rijden naar een soort camping. Daar worden de tentjes opgezet terwijl wij met het busje naar een warmwaterbron worden gebracht waar we heerlijk warm en schoon worden. Samen met ongeveer honderd Peruanen in een groot warm bad met uitzicht op prachtige bergen zitten, doe je niet elke dag.
Eindelijk een warme nacht achter de rug zonder koude neus; het kamp is dan ook op “maar” 1600 meter. Vandaag niet zo’n leuke wandeldag, vind ik. We lopen langs een rivier over een weg en dat heb je na een kilometer wel gezien en dan moet je er nog acht. Het is ook erg warm en na elke bocht denk ik: nu gaan we in de schaduw lopen, maar nee. Tussen de middag nemen we afscheid van de kok en zijn koksmaatje, die de laatste lunch voor ons klaargemaakt hebben op het station. We zitten bijna op de rails te eten. Om drie uur stappen we op de trein die ons naar Aguas Calientes (Spaans voor warm water) brengt. Dit is het punt waarvandaan morgen de bus vertrekt naar Machu Picchu. We slapen vannacht in een hotel … in een bed … met warme douche … wat kan een mens daar gelukkig van worden! De gids moet koken vanavond en dat betekent dat we lekker in een restaurantje eten.
Op dag vijf moeten we vroeg op: om vijf uur, want dan kunnen we de zon op zien gaan in Machu Picchu. Helaas gooien twee dingen roet in het eten. Het regent en de organisatie is zo knullig dat we er niet op tijd zijn. Als er ooit nog eens iemand naar toe gaat: ga naar de wc aan het begin bij de kassa. Het is namelijk het enige toilet die je de komende vijf uur tegen komt en wildplassen is geen optie, want er staan overal camera’s. We krijgen, gehuld in plastic poncho’s (bedankt Yvonne, ze kwamen erg goed van pas) een rondleiding van Lino die uitgebreid verteld over deze Inca stad die niet door de Spanjaarden is ontdekt en dus nog vrijwel geheel intact is. Om tien uur zijn wij twee van de 200 gelukkigen die de berg mogen beklimmen om vandaar een prachtig uitzicht op Machu Picchu te hebben. Ook deze toegangscontrole is weer heel knullig en we staan wel een half uur in de rij, maar dan mogen we gaan klimmen. Omdat het nog steeds regent, is het glad en de groep die om zeven uur vanmorgen naar boven mocht komt nu naar beneden. Af en toe is het heel eng, want het is erg steil en hèèèl smal. Als we bijna boven zijn kunnen we een paar seconden de stad zien liggen en voor de rest is alles verstopt onder een dikke laag wolken. Het geeft wel een mystieke sfeer, maar het is toch jammer. De klim op zich is ook heel mooi, maar veel uitzicht hebben we niet. Terug de berg af is soms nog lastiger dan omhoog omdat de knieën zich nog goed herinneren hoe het de afgelopen dagen was. We komen toch veilig beneden en gaan met de bus en de trein terug naar Cuzco. Daar nemen we afscheid van iedereen en kijken terug op een geweldige belevenis. Iedereen die overlevingspakketten heeft meegegeven, heel erg bedankt. De repen en koeken zijn allemaal opgegaan want het kostte heel wat energie.
Jacqueline, we hebben ons de volgende dag heerlijk laten masseren voor een belachelijk lage prijs. Heerlijk voor de pijnlijke spiertjes, maar ik miste wel het gezellige geklets.
-
22 Juli 2011 - 19:26
Jaap Vroon:
Tsjonge, jonge jullie maken veel mee, maar blijven jullie voorzichtig doen en let ook op jezelf.
Zopas de foto's van Sanne en Mick gezien bij Marco en Ellen (incl. sotoh ajam) en Jelmer was er ook. We misten jullie.
Lieve groeten, Papa -
23 Juli 2011 - 10:58
Mieke En Theo:
Hallo Dianne en Jan,
Dianne dit had ik nooit van jou verwacht zo'n spannende en lange reis. Heel leuk om te lezen. Nog veel plezier samen. -
24 Juli 2011 - 08:57
Jacqueline:
Hoi Dianne,
Dus je hebt geleerd om lekker te zwijgen tijdens de massage :) hééél goed! jullie zitten midden in het avontuur heerlijk geniet er van. groeten,
Jacqueline -
24 Juli 2011 - 10:19
Anke:
Dianne en Jan,
Ik vind jullie bere-stoer. Hartstikke leuk om alles te lezen. Het is toch ondoenlijk als je 5 uur moet lopen en niet mag plassen. Niks voor Liesbeth en mij. Batiaan is hier momenteel en ik lees hem stukken voor . Hij herkent erg veel , maar zo hoog en zoveel lopen heeft hij niet gedaan.
Het lijkt me voor je relatie ook een test. Als je dit overleeft, kan je de volgen 50 jaar ook aan.
Heel veel plezier, spanning en sensatie gewenst, lieve groetjes, Anke -
24 Juli 2011 - 14:55
Nel En Kees:
Hallo Dianne en Jan,
Wat een geweldige reis maken jullie! Wij genieten met jullie mee. groetjes -
24 Juli 2011 - 17:55
Willy:
Hoi jan en dianne. Heerlijk ontberen op de klimtochten. Kou niks van doen, hier is het 10-15C.
Het was fijn geweest met Willemijn, ze is vanmorgen vertrokken.
Vanmorgen is Simon terug gekomen. Hij zou zijn vriendin meenemen, maar de auto is voor reparatie in polen gebleven. Hij moet het medio augustus halen en neemt dan zijn liefje mee. Tot de volgende keer. Gr. Willy -
05 Augustus 2011 - 11:19
Liesbeth:
Hoi Dianne en Jan,
Hi hi, Anke heeft helemaal gelijk, niets voor mij. Stoer hoor! Wij zijn net weer thuis, dus ben nu je verslag aan het lezen. Wat een dingen maken jullie mee zeg. Groetjes van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
