Quito

Vanwege het tijdsverschil ben ik al om half vijf wakker en om kwart voor zes besluit ik de zonsopgang vanaf het dakterras van het hostel te gaan bekijken, maar helaas de zon is nog vroeger op dan ik. We gaan vandaag een wandeling maken onder leiding van Consoleo, te beginnen bij de kathedraal. Hierin heeft elk van de 20 provincies een eigen vak, voorzien van de provinciale heilige en de provincievlag. Veel van de heiligen blijken op vakantie te zijn, waarschijnlijk omdat aan de kerk momenteel groot onderhoud wordt gepleegd. Dat wordt ook wel tijd, want vele van de dierenfiguren aan de buitenkant zijn al deels geofferd aan de tand des tijds. Er is een complete dierentuin aanwezig, van condor tot en met cavia. De cavia, die in Equador “cuy” wordt genoemd, naar het geluid dat hij voorbrengt, wordt door de oorspronkelijke bevolking bij ziekte als diagnosemiddel gebruikt. Helaas moet de cavia daarvoor opengemaakt worden, wat ze meestal niet overleven. Ook de moderne Equadoriaan maakt gebruik van de cavia, maar dan meer om zijn honger mee te stillen; ook dit vindt de cavia niet fijn, maar veel meer dan “cuy, cuy” heeft een cavia hier ook niet in te brengen. Na de kathedraal zien we nog veel meer bezienswaardige bezienswaardigheden, maar dat moet je maar in een reisgids opzoeken, anders zit ik over een uur nog te typen.

Na de lunch gaan we samen weer te voet richting standbeeld op de heuvel. Het is flink klimmen en de kortste weg naar het beeld, via de brede trappen, is wegens verbouwing gesloten. We proberen een alternatieve sluipwandelroute, maar die wordt ons door een lokale jongedame afgeraden. Dus dan maar een taxi; je moet er wat ($ 3 in dit geval) voor over hebben om aan de top te komen! Het standbeeld is een soort kruisiging, sorry kruising van maria, een engel en een vuurtoren zonder zwaailicht; apart, maar toch wel leuk geworden. De heuvel biedt een mooi uitzicht op de omgeving inclusief de souvenir-winkeltjes en een vrouwelijke herder (herster?) met maar liefst vijf schapen (wel allemaal op het droge!) en twee honden. We gaan lopend weer naar beneden en komen via een omweg en een openluchtvoorstelling (heel bijzonder: een zwangere man moet bevallen van een kind …) uiteindelijk met politie-escorte van twee agenten weer terug bij de hostel.

Gisteren de stad verder verkend, door met de trolleybus een halte of negen naar het noorden te rijden, wat gek genoeg rechts op de kaart ligt. Da’s best wel avontuurlijk en het kost maar een kwartje de man. Weer terug gelopen naar de hostel en tegen het eind bij een klein restaurantje (het heet vrij vertaald “de beste kip ter wereld”) een pollo-filet (kipfilet dus), vergezeld van de standaardmix van rijst en bruinwitte bonen en een glas oranje limonade genuttigd. Het smaakt prima en het kost voor ons beiden drie dollar! Echt wel helemaal niet duur dus!
Vandaag met privé-chauffeur naar “het midden van de wereld” (el mitad del mundo) geweest en naar een krater naast een gepensioneerde, d.w.z. uitgewerkte vulkaan, waar nu een boerengemeenschap ingetrokken is. Het bijbehorende museum is leuk en gids Pedro laat ons allerlei evenaars-proefjes zien en doen. Het lukt Dianne om een ei op een dikke spijker te laten stilstaan en een diploma is haar welverdiende loon. Daarna gaan we nog naar een gebouwtje met daarop een wereldbol en een heel park met allerlei tentoonstellingen, restaurants en souvenir-winkeltjes eromheen. Het gebouwtje met de wereldbol erop staat op de plek waar Franse wetenschappers oorspronkelijk het “midden van de wereld” hadden gedacht. Doordat later nauwkeuriger kon worden gemeten, bleek het echte “midden” een paar honderd meter verderop te liggen. ’s Middags ondernemen we nog een wandel-expeditie naar het postkantoor, wat naar later blijkt een bank is. Wordt vervolgd, maar nu ff niet.