Droog en nat: Salkantay-trek en Machu Picchu

We zijn weer terug van de Salkantay trek. Een vrij uitgebreid verslag deze keer, want je raakt er niet over uitgepraat. Op dag 1 vertrekken we om vijf uur ’s morgens met een bus om de rest van de groep op te halen: twee twintigers uit Engeland, twee dertigers uit Zwitserland die de afgelopen vijf maanden op de fiets door Zuid Amerika zijn getrokken, één bijna veertiger uit Argentinië en een dito Canadese. We rijden twee en een half uur en ontbijten in het dorpje Mollepata. Hier moeten we de bagage die op het paard moet, klaarzetten. Ons gezelschap bestaat verder uit vijf paardjes, een paardenman, kok Willy, koksmaatje Iban en gids Lino. We wandelen drie uur en komen op een plek waar de paardjes staan te grazen en de kok en z’n maat een heerlijke lunch hebben klaargemaakt met macaroni, verse groenten en thee toe. Daarna moeten we weer in de benen om het laatste stuk te lopen. We gaan steeds hoger en het wordt steeds zwaarder. Alle kleren gaan aan, inclusief de handschoenen en mutsen die we in Cuzco hebben gekocht. Op 3500 meter komen we aan op een plek waar de tentjes al zijn opgezet en de paarden staan te eten van de weinige sprietjes die er staan. De thee staat klaar met vers gebakken popcorn en koekjes. We dineren weer heerlijk en je snapt niet hoe de kok het voor mekaar krijgt om op één gasbrander voor twaalf man te koken. Het is wel apart om met je jas aan en je muts op aan tafel te zitten en daarna met alles aan (inclusief muts) naar bed te gaan. Vandaag 21 km berg op en berg af gelopen en dat is veel, zeg maar gerust erg veel.

Na een koude nacht gaan we de tweede dag vroeg op pad en klimmen naar de top op 4800 meter. We drinken al de hele week cocathee en hebben aanzienlijk minder last van de hoogte als de vorige keer. Geweldig om op de top als een echte bergbeklimmer op de foto te gaan. Daarna zakken we weer af tot 3200 meter. Onderweg gaan de meeste kleren weer uit. De knieën vinden het constant afdalen niet leuk, maar helaas voor hen hebben ze niks in te brengen. We eindigen in het tentenkamp, op 2900 meter. Vandaag hebben we 20 km gelopen. We dachten dat we vandaag konden douchen en dat kan inderdaad, maar het is erg primitief (een waterflesje met gaatjes erin aan een waterleiding) en hèèèl koud. We verleggen onze vuilgrens dus maar weer een beetje en trekken schone sokken aan, dat voelt ook al heel anders.

Na toch weer een koude nacht (we dachten dat het warmer zou zijn) komt de kok weer cocathee op bed brengen om zes uur. We krijgen na het ontbijt een snackpakketje mee met een appel, koekjes en snoepjes want we moeten vandaag ver lopen tot de lunch. Het is wel mooi op en neer langs de rivier en het is zo wonderlijk dat je nu met alleen een shirt aan in de jungle loopt met bananenbomen, koffiestruiken en mooie bloemen. Na de lunch, we hebben dan 18 km gelopen, nemen we afscheid van de paardenman (met zijn hoed op lijkt hij net een echte cowboy) en zijn paardjes. Alle bagage wordt op een busje geladen en we rijden naar een soort camping. Daar worden de tentjes opgezet terwijl wij met het busje naar een warmwaterbron worden gebracht waar we heerlijk warm en schoon worden. Samen met ongeveer honderd Peruanen in een groot warm bad met uitzicht op prachtige bergen zitten, doe je niet elke dag.

Eindelijk een warme nacht achter de rug zonder koude neus; het kamp is dan ook op “maar” 1600 meter. Vandaag niet zo’n leuke wandeldag, vind ik. We lopen langs een rivier over een weg en dat heb je na een kilometer wel gezien en dan moet je er nog acht. Het is ook erg warm en na elke bocht denk ik: nu gaan we in de schaduw lopen, maar nee. Tussen de middag nemen we afscheid van de kok en zijn koksmaatje, die de laatste lunch voor ons klaargemaakt hebben op het station. We zitten bijna op de rails te eten. Om drie uur stappen we op de trein die ons naar Aguas Calientes (Spaans voor warm water) brengt. Dit is het punt waarvandaan morgen de bus vertrekt naar Machu Picchu. We slapen vannacht in een hotel … in een bed … met warme douche … wat kan een mens daar gelukkig van worden! De gids moet koken vanavond en dat betekent dat we lekker in een restaurantje eten.

Op dag vijf moeten we vroeg op: om vijf uur, want dan kunnen we de zon op zien gaan in Machu Picchu. Helaas gooien twee dingen roet in het eten. Het regent en de organisatie is zo knullig dat we er niet op tijd zijn. Als er ooit nog eens iemand naar toe gaat: ga naar de wc aan het begin bij de kassa. Het is namelijk het enige toilet die je de komende vijf uur tegen komt en wildplassen is geen optie, want er staan overal camera’s. We krijgen, gehuld in plastic poncho’s (bedankt Yvonne, ze kwamen erg goed van pas) een rondleiding van Lino die uitgebreid verteld over deze Inca stad die niet door de Spanjaarden is ontdekt en dus nog vrijwel geheel intact is. Om tien uur zijn wij twee van de 200 gelukkigen die de berg mogen beklimmen om vandaar een prachtig uitzicht op Machu Picchu te hebben. Ook deze toegangscontrole is weer heel knullig en we staan wel een half uur in de rij, maar dan mogen we gaan klimmen. Omdat het nog steeds regent, is het glad en de groep die om zeven uur vanmorgen naar boven mocht komt nu naar beneden. Af en toe is het heel eng, want het is erg steil en hèèèl smal. Als we bijna boven zijn kunnen we een paar seconden de stad zien liggen en voor de rest is alles verstopt onder een dikke laag wolken. Het geeft wel een mystieke sfeer, maar het is toch jammer. De klim op zich is ook heel mooi, maar veel uitzicht hebben we niet. Terug de berg af is soms nog lastiger dan omhoog omdat de knieën zich nog goed herinneren hoe het de afgelopen dagen was. We komen toch veilig beneden en gaan met de bus en de trein terug naar Cuzco. Daar nemen we afscheid van iedereen en kijken terug op een geweldige belevenis. Iedereen die overlevingspakketten heeft meegegeven, heel erg bedankt. De repen en koeken zijn allemaal opgegaan want het kostte heel wat energie.

Jacqueline, we hebben ons de volgende dag heerlijk laten masseren voor een belachelijk lage prijs. Heerlijk voor de pijnlijke spiertjes, maar ik miste wel het gezellige geklets.