Weer een nieuw land

In Tupiza vermaken we ons prima. Elke dag is er wel een festiviteit met een optocht, muziek of paraderende schoolkinderen. We maken op een middag een wandeling. We kunnen geen route vinden, maar lopen “door de rivier” waar toch bijna geen water in staat. Onderweg gebeurt er wel van alles in het beetje water dat er nog stroomt. De was wordt gedaan, auto’s en bussen worden er gewassen en schapen kunnen er uit drinken. De bergen hier zijn ontzettend mooi. De kleuren variëren van rood tot groen en overal groeien cactussen. We lopen ruim drie uur en aan het eind van de middag kleuren de bergen nog mooier. We missen hier wel de lange zomeravonden. Om zes uur is het donker en meteen koud. De hele vakantie gaan we dus al lekker vroeg naar bed.

Zaterdag wordt het tijd om weer door te gaan. We stappen in de bus, een kwartier te laat, want de chauffeur was er nog niet. We hadden samen met een paar Franse jongens de bus al eens bekeken en vroegen ons af of hij nog zou kunnen rijden. Met tape hangt alles aan elkaar en alles wat vast hoort te zitten zit los en andersom, maar het is toch de bedoeling dat we in gaan stappen. De chauffeur houdt twee draadjes tegen elkaar en ... de motor start. De bijrijder probeert alle deuren dicht te krijgen en ik hou met mijn voet het klapdeurtje tegen en dan gaan we. Het rammelt aan alle kanten en af en toe wordt er een anderhalve liter fles water leeggegoten in een gat in het dashboard. We moeten zelfs nog stoppen bij een kraan om de vier flessen weer te vullen, maar ... wonder boven wonder komen we na ongeveer twee uur aan bij de grens met Argentinië. Hier moeten we de bus uit en gaan we langs diverse officiële kantoortjes. Aan de Boliviaanse kant gaat het vrij snel. Dan gaan we lopend over de grensbrug en dan komen de Argentijnse formaliteiten. Hier zit maar één man achter het loket dus dat schiet niet zo op. Op straat staan twee tafeltjes en daar moet iedereen zijn koffer open maken, maar na enige tijd kunnen we naar de bus. Een Argentijnse deze keer en dat is een heel verschil. Hij is luxe en alles doet het. De wegen zijn hier een stuk beter en we schieten lekker op.

Als we bij het hostel in Jujuy komen, merken we ook het verschil. Vannacht sliepen we in Bolivië in een luxe hotel voor 18 euro en hier kost het ook 18 euro en hebben we weer een doorgezakt bed, een douche zonder gordijn en douchebak, wat betekent dat je daarna naar de wc moet waden en is alles verveloos.

In Jujuy is verder niet zo veel te beleven dus zondagavond vertrekken we met de bus naar Salta. Het is niet zo ver en de bus is weer prima. Salta is een leuke plaats en het weer is hier prachtig. Het is hier lekker laag; nog geen 1200 meter boven zeeniveau. We zitten heerlijk op terrasjes en bankjes in parken, gaan met de kabelbaan naar de top van de berg en lopen ... pfffff weer naar beneden, gaan winkelen (je hebt hier gewoon weer winkels en supermarkten), schrikken af en toe van de prijzen die hier toch wel weer hoger zijn dan we tot nu toe gewend zijn en we worden vaste klant bij een heerlijk tentje met lekkere cappuccino en wifi. De ober begint al te stralen als hij ons weer ziet.

Morgen gaan we met "het treintje naar de wolken". Dat is een trein die de bergen ingaat tot ruim 4000 meter hoogte. En als alles goed gaat en we komen ook weer beneden, gaan we om half vijf ’s middags met de nachtbus naar Buenos Aires. Een hele zit, want om half elf de volgende dag zijn we er pas. Bedankt voor al jullie leuke reacties op ons weblog en iedereen die binnenkort weer aan het werk moet: veel succes!