Over zout en piz(z)a

Weblogtechnisch gesproken zijn we nog steeds in Potosi, met het voornemen om morgen de bus naar Uyuni te nemen. En nee, dat is geen nieuw soort drop van Venco, maar een plaats in Bolivië, gelegen in de buurt van de gelijknamige zoutvlakte; enig verband met (tigdubbelzoute) drop is er dus wel! We zijn in werkelijkheid nu in Tupiza, vandaar deze update; Tupiza klinkt als “two pizza”, maar de correcte uitspraak is “toepisa” (are you going “to Pisa”?).

Naar Uyuni dus! Met de bus dus! Die ochtend - die van 2 augustus 2011 - is het weer een stuk aangenamer dan daarvoor; het is zonnig, strakblauw en … het waait praktisch niet. Om twaalf uur vertrekken we van de oude busterminal (toepasselijk ex-terminal geheten) naar Uyuni. De beloofde plaatsen op de achterste rij bleken dubbel geboekt te zijn, maar deze bus is veel ruimer, dus op een andere plaats zitten is geen straf. Na een uurtje of vijf bussen, onder het genot van een overenthousiaste Spaanssprekende buurman, een overzicht van alle Boliviaanse schlagerfestivals van de laatste 300 jaar op oorlogssterkte en fraaie vergezichten, komen we een uur voor donker aan in Uyuni.

Bij het binnenrijden doet Uyuni denken aan een strafkamp voor het vreemdelingenlegioen, midden in de woestijn. Het dorp zelf, dat zo’n 15000 zielen telt, valt dan al gauw mee. We logeren in hostel El Salvador, nog geen 20 m verderop, waar het beloofde warm water wat “tegen valt” en dan overdrijf ik nog geeneens! En de niet-beloofde kachel is er inderdaad niet, dus dat klopt helemaal. Ik ga er nog paar keer op uit om de excursie voor morgen, de treinkaartjes voor overmorgen en de pizza voor vanavond te scoren. Buiten is het koud (rond het vriespunt) en binnen is de VPRO niet!

De volgende dag beginnen we met een rondje dorp, inclusief ontbijt. Het dorp is toch best aardig en het is overzichtelijk in vierkante blokken verdeeld (zouden ze hier ook “blokhoofden” hebben?). Het treinstation is opgeleukt met een groene goederenwagon en de hoogte is tot op de centimeter nauwkeurig vastgelegd: 3667.26 meter. De vraag blijft dan nog: is dat de hoogte op straatniveau, of ter hoogte van de tekst op het bord? Daarna vertrekken we met onze landcruiser met chauffeur en een vijf man/vrouw sterk Boliviaans gezelschap naar het treinen-kerkhof ten zuiden van Uyuni. Het is een imposant gezicht, al die roestende karkassen midden in het verder helemaal niks. Eén van de Boliviaanse medepassagieres blijkt Nederlands te spreken, omdat zij en de anderen in Amsterdam en omstreken hebben gewoond! Via het dorp en een klein oponthoud vanwege een processie scholieren (zie je hier om de haverklap) gaan we richting zoutvlakte en al gauw ziet het rond om ons wit van het zout; de zonnebril is hier echt een must! Na een bezoek aan een zout-dorpje en een zout-hotel komen we aan bij de eigenlijke zout”meer” (oppervlakte ongeveer één vijfde van Nederland!), waar het zout in bulten opgetast ligt, klaar om per vrachtauto naar het dorp gebracht te worden. Het is een fraai gezicht, de zoutvlakte met bulten en waterpartijtjes met aan alle kanten bergen op de achtergrond. Na een uurtje zoutrijden komen we bij Isla de Pescado aan, een “eilandje” van voornamelijk koraal, helemaal “volgebouwd” met reusachtige cactussen. Bijna alles op het eiland is van cactus-“hout” gemaakt; misschien thuis ook eens de cactus uit elkaar halen! Weer terug in Uyuni gaan we eten, op souvenirjacht en vroeg naar bed, want om twee uur vannacht gaan we naar het station, voor de trein naar Tupiza.

De trein is maar drie kwartier te laat (na de sombere verhalen in de LP valt dat best mee!) en na een koud nachtje (het ijs staat op de ruiten; aan de binnenkant!) komen we om half tien aan in Tupiza. We vinden al vrij snel een mooi hotel, compleet met (echt) warm water, wifi en uitzicht; wat wil een mens nog meer! Tupiza is een levendig stadje, dat rondom in de bergen ligt en het is hier “maar” een kleine 3000 meter hoog, dus niet meer zo Arctisch als gisteren. We keutelen ons de dag door en besluiten nog een dagje te blijven. Verder nieuws volgt nog, maar nu gaan we eerst ter lunch.