Per trein naar de wolken en zo

Met de trein in eh naar de wolken dus of op zijn Spaans: el tren a las nubes. ’s Ochtends kopen we de tickets, maar vanwege een computerstoring kunnen we ze ’s avonds om zeven uur pas ophalen. Dan blijkt dat de trein niet zoals door ons gedacht om elf uur ’s ochtends, maar om elf uur ’s avonds weer terug is in Salta! En da’s een probleem, want de tickets voor de bus naar Buenos Aires van diezelfde middag half vijf hebben we al op zak! Gelukkig kan de bus-reservering naar een dag later worden verschoven, dus is het probleem weer opgelost.

Al voor zes uur zijn we op het station en om zeven uur vertrekt de trein. Hij is goed bezet en tegenover ons zit een Argentijns stel. De overbuurman zit een beker met een soort groene tabak te vullen en gooit er daarna heet water bij. Vervolgens steekt hij er een metalen rietje in en gaat er aan zitten lurken. De mevrouw van de trein legt uit dat het kruiden-thee is en dat 80 procent van de Argentijnen dit doet. Inderdaad zien we later in de trein dat veel mensen deze gewoonte hebben; tot de standaarduitrusting behoort naast de kop en de zuigbuis (aan de onderkant zit een zeefje om de blaadjes tegen te houden) ook een soort uit de kluiten gewassen verrekijkertas, waar de voorraad thee en de thermoskan inzitten. De kop en buis kunnen er ook in, maar dat is niet vaak nodig, want die zijn meestal in gebruik. De trein gaat middels allerlei technische hoogstandjes, zoals zigzag’s en loopings de hoogte in; van 1187 meter in Salta naar het hoog(s)tepunt op 4220 meter. We worden gevolgd door een stel auto’s, die op elke onbewaakte overweg het (zelden aanwezige) verkeer tegenhouden. Ook gaan er twee ambulances mee en rijden er een aantal bussen met toeristen mee, die telkens weer staan te wachten als we ergens langs komen. Over en weer wordt druk gefotografeerd en gezwaaid. Aan het eind van de treinrit gaan we heen en weer over een hele grote brug, het Viaducto La Polvorilla en mogen we er uit, om foto’s te maken en souvenirs te kopen van de eveneens meereizende verkopers m/v. Op de terugreis is nog een stop in het hoogst gelegen dorp van Argentinië, San Antonia de los Cobres, waar de kinderen met hun lama(atje) tegen een kleine vergoeding graag op de foto gaan. Op de lange terugweg krijgen we nog een optreden in de trein en worden de felbegeerde, op naam gestelde certificaten uitgedeeld.

De volgende dag brengen we nog in Salta door en ’s middags gaan we naar het busstation voor de nachtbus naar Buenos Aires. Gelukkig heeft de chauffeur ons op zijn lijst staan, dus is het blijkbaar toch nog goed gekomen met het omzetten van de tickets. Het is een luxe bus, met alleen maar slaapplaatsen (van 160 graden, dus bijna echt plat!) en wij zijn met in totaal acht (!) passagiers in een bus voor pakweg 50 personen! We krijgen zelfs een lichte maaltijd, die naar later blijkt nog wordt gevolgd door een echte maaltijd, compleet met wijn en een borrel na. De wegen zijn goed en de omgeving voornamelijk agrarisch van aard. Om een uur of negen hebben we nog een stop in Tucuman en daarna zoemt de bus de vollemaansnacht in.

Na een heerlijke nachtrust, komen we ’s ochtends rond koffietijd in één van de busterminals van Buenos Aires aan. De steward drukt ons bij het uitstappen nog een pakketje met twee koeken in de handen. In het busstation worden we door een Argentijnse vader en zoon naar het metrostation geloodst en tegen de middag komen we aan bij het hostel. Het ziet er leuk uit met o.a. een echte Hollandse Berkel-weegschaal en we krijgen een stapelbed in een dorm (slaapzaal) toegewezen. ’s Middags verkennen we de buurt en ontdekken een leuke overdekte markt, die dateert uit 1897. We gaan naar het parlementsgebouw en zien allerlei leuke winkeltjes. Buenos Aires is een bruisende stad, met brede straten en veel statige gebouwen. ’s Avonds koken we voor het eerst in lange tijd weer zelf en is er weer tijd om foto’s uit te zoeken en op het web te zetten.

Na een veel te korte nachtrust (het is zaterdagavond en de herrie beneden in het hostel en op straat gaat nog tot een uur of vijf door, waarna het naadloos aansluit bij het snurken van onze dorm-genoten) gaan we de stad weer in, naar de overdekte markt. Op zondag is er in dezelfde buurt een giga kunstmarkt van misschien wel twee kilometer lang (de Haarlemmerstraat is er niks bij!) en zijn er allerlei tango-demonstraties te zien. We lopen langs de kanalen, waar een oude twee à drie master ligt en een door Calatrava ontworpen brug (een soort “zwaan”) te zien zijn. ’s Middags gaan we naar de haven voor de boot naar Colonia in Uruguay, maar op de door de man van het hostel aangegeven plek is wel water, maar boten ho maar. Een politieagent wijst ons de goeie plek en we rennen/taxiën erheen. Dat blijkt de verkeerde ferrymaatschappij te zijn en we haasten ons per taxi weer terug in de richting waar we vandaan kwamen. Twintig minuten voor de boot vertrekt komen we toch nog in de goede terminal aan; hoezo geen stress op vakantie! Na een dik uur varen zijn we in Colonia en we nemen een taxi naar het hostel, wat later een afstand van pakweg 300 meter blijkt te zijn. Het leven is in Uruguay een stuk duurder dan in Argentinië; de hamburgers met friet en fris kosten samen zo’n 15 Euri.

Colonia (de Sacramento, zoals het voluit heet) is volgens de LP een schattig (“cute”) stadje en dat klopt helemaal. Het historische centrum is een soort schiereiland en er zijn veel leuke winkeltjes en (dure) restaurants. De hoofdwegen zijn breed en afgezoomd met op een merkwaardige manier gesnoeide platanen; de onderste grote takken zijn afgezaagd en bovenin zitten een paar sprieten die hoog de lucht insteken. Het barst er van de oude auto’s, zoals kevers en reusachtige Ford pick-ups uit de jaren 50; eentje is er zelfs ingericht als restaurant-dependance. We komen tijd te kort om alles te bekijken en besluiten terplekke om het (ooit) nog maar eens over te doen. Om zeven uur ’s avonds nemen we de auto-boot weer terug. Deze is veel groter dan de catamaran van de heenreis en doet er drie uur over, dus je krijgt wel waar voor je geld! Bij terugkeer in Buenos Aires blijkt het daar de hele dag gemiezerd te hebben. Hebben we toch nog geboft met het droge Coloniaanse weer.

Vandaag is het in Buenos Aires ook weer miezer-weer; dat zal jullie in Nederland bekend voorkomen. We gaan met de metro (“subte” heet dat hier) naar de gigantische begraafplaats in de wijk Recoleta, waar alleen de echt belangrijke èn vooral rijke Argentijnen liggen. Het is een complete woonwijk, met plattegrond en al. Sommige “grafhuizen” hebben de afmetingen van een kleine dorpskerk! Na de koffie mèt gaan we lopend naar de metro en stappen we bij de kathedraal weer uit. Deze kathedraal ziet er uit als een kruising van “Wallstreet” en een Griekse tempel, zodat we hem eerst ook niet als zodanig herkennen. Vanbinnen lijkt hij wel weer op een echte kathedraal. Daarna gaan we aan de wafels met “bebogeen” en op biljartballetjessleutelhangerjacht, maar helaas het enige ons bekende verkooppunt blijkt gesloten te zijn. Morgen gaan we naar het volgende land, Chili, deze keer (weer) via de wolken.